Tachikata, czyli taniec gejsz to najbardziej rozpoznawalna część kultury gejsz i elementu ich sztuki, głównie dzięki udzielaniu publicznych występów. Gejsze są właśnie klasyfikowane przez sztukę i uznawane są mistrzyniami w tej dziedzinie. Tańce są wykonywane przy akompaniamencie muzyki tradycyjnej w wykonaniu innej gejszy lub muzyka - jikata.

Taniec wraz z muzyką "opowiada" widzowi historię miłości, smutku i przygody. Aby w pełni wydobyć swoją ekspresję w tańcu, gejsza używa swojego kimona, ciała, wachlarzy i innych rekwizytów w celu wydobycia dodatkowych dźwięków, jak szum strumyka czy szelest liści na drzewie.
Style tańca różnią wśród hanamachi. W Gion Kobu uczą stylu tańca pochodzącego z Noh o nazwie Shimai. W Kioto hanamachi mają własne style, Fujima w Gion Hagashi, Onoue w Ponto-cho, Wakayagi w Miyagawa-cho i Hanayagi w Kamishichiken.

Inny popularny styl tańca dla gejsz i maiko to Nihon Buyo, to rodzaj klasycznego japońskiego tańca, który jest pełny wdzięku i płynności ruchów. Styl Nihon Buyo dąży do doskonałych form tanecznych zebranych z różnych historycznych stylów tanecznych m.in. bugaku - uroczysta forma tańca Imperial Court i nohgaku - pochodzącego z teatru Noh i jego początków.