Gejsza to piękna, młoda, wykształcona kobieta. Ludzie, którzy uważają ją za kobietę lekkich obyczajów, pokazują swoja niewiedzę. "Gei" to sztuka, gra na scenie, natomiast "sha" oznacza osobę, która uprawia sztukę i bardzo ją kocha. Pierwszą gejszą była Kasen, została nią w 1761 roku.

Najbardziej znane pochodzą z Kioto, zamieszkują tam tak zwane dzielnice gejsz, największymi są: Gion, Pontocho oraz Shimabara. Mieszkają zazwyczaj w jednym domu, nazywanym okiya, chociaż lepszym określeniem byłby tu pałac.

Gejsze, są bardzo dobrze wykształconymi kobietami. Od najmłodszych lat muszą doskonalić swoje umiejętności. Do najważniejszych z nich należą: nauka klasycznego tańca japońskiego, gra na tradycyjnych instrumentach, doskonała znajomość ceremonialnego parzenia herbaty, kaligrafowanie, ikebana, czyli sztuka dekoracyjnego układania kwiatów, oraz recytowanie klasycznej literatury japońskiej.

Gejsza nie może być kobieta uległą, musi wiedzieć, czego chce i dążyć pewnie do swoich zamierzonych celów. Tylko ciężka praca pozwala na osiągnięcie wysokiej pozycji zawodowej. Pomimo tego, że gejsze mieszkają w jednym domu, panuje wśród nich olbrzymia zawiść. Każda dąży do tego, żeby cieszyć się szacunkiem innych ludzi, co niestety nie pozwala na zbyt zażyłe przyjaźnie w ich środowisku.

Dzielą się na dwie grupy: Maiko oraz Geiko. Maiko, to praktykantka, która dopiero poznaje świat gejsz. Jest to młoda dziewczyna, często nastolatka, która obserwuje i uczy się swojej roli. Nabywa doświadczenia głównie poprzez uczestnictwo w przyjęciach i festiwalach tańca. Maiko wyróżnia niesamowicie kolorowe kimono z szerokimi rękawami, sięgającymi ziemi, oraz duża ilość ozdób we włosach.

Geiko natomiast, to starsza, doświadczona już gejsza. Jej kimono nie jest już tak kolorowe, a włosów nie zdobią już dziesiątki grzebieni i spinek. Jej strój zostaje w specjalny sposób związany pasem obi. Jest ona piękną, dystyngowaną, poważną kobietą.

Gejsze bardzo mocno odróżniają się na ulicy od innych, zwykłych kobiet. Tylko one bowiem noszą na co dzień kimono. Wyróżnia je również makijaż i fryzura.

Sposób, w jaki gejsze bielą twarz zaczerpnięty został od nielegalnych, japońskich prostytutek, którymi były najczęściej biedne kobiety. Zakrywały brud i blizny grubą warstwą białego pudru. Stąd właśnie blady wygląd twarzy gejszy.

Fryzura jest tak samo istotna i niezwykła jak makijaż. Tradycyjna nazywa się wareshinobu i jest bardzo ozdobna. Noszą ją tylko młode gejsze Maiko. Geiko nie używają w swoich fryzurach tak wielu ozdób. Fryzura ta jest niesamowicie skomplikowana i trudna w pielęgnacji, dlatego też współczesne gejsze używają peruk.

Ubiór gejszy składa się z trzech części: nagajuban, kimona i obi. Nagajuban to szata noszona pod kimono, natomiast obi to pas, którym Geiko związują ubranie. Może on mieć długość nawet sześciu metrów. Chociaż samo kimono jest na pewno przepiękne, to nie ma za bardzo czego zazdrościć. Może ono ważyć nawet dwadzieścia kilogramów. Gejsze nie noszą bielizny, aby nic nie odznaczało się pod ich szatami. Skarpetki są zazwyczaj o numer mniejsze, żeby nie marszczyły się w butach, których koturn nie jest niższy niż piętnaście centymetrów.

Taniec i przyjęcia, to główne zajęcie gejszy. Bogaci Japończycy nie wyobrażają sobie prawdziwej fety bez nich. Do bardziej oficjalnych uroczystości należą festiwale tańca prowadzone od 1875 roku. Najsłynniejsze z nich odbywa się wiosną w Kioto. Najsłynniejszy taniec - Miykao Odori musi się koniecznie znaleźć w repertuarze każdej gejszy.

I choć nam Europejkom ich życie mogłoby się okazać odrobinę niewolnicze, to one nie zamieniłyby go na żadne inne. Prawie każda młoda Japonka marzy o tym, żeby dostać się do tej baśniowej rzeczywistości.