Gejsze sakae to rodzaj gejsz, które pracowały w Tokio od epoki Meiji do epoki Taisho. Były również nazywane gejsze shitaya od jednej z dzielnic Tokio - Shitaya. Dzielnica była podzielona na dwa mniejsze hanamachi: Sukiyamachi i Dōbōchō. Jak podaje Taizo Fujimoto w książce pt. "The story of the geisha girl" liczba  gejsz szacowała się następująco:

• w Sukiyamachi było 150 gejsz i 20 maiko żyjących 65 okiya w 1910 roku;
• w Dōbōchō było 163 gejsz i 15 maiko żyjących w 74 okiya w 1917 roku.

W porównaniu do swoich koleżanek z innych regionów Japonii, gejsze sakae miały różnorodną klientelę, z różnych klas społecznych. Bardzo często były one wynajmowane na spotkania artystów bądź występy naukowe i przez to dziewczęta miały szerokie znajomości w tych kręgach. Ten fakt przypisuje się głównie położeniu dzielnicy, gdyż od północy graniczyła ona z Akademią Sztuk Pięknych, zaś od zachodu znajdował się Uniwersytet Cesarski.

Wizerunek gejsz sakae był bardzo popularny na pocztówkach w czasie wojny rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905. Ludzie potrafili zrywać się z samego rana aby zdobyć nowe pocztówki z postaciami gejsz. Powszechny podziw dla tych artystek znalazł swoje odzwierciedlenie w teatrze Kabuki, gdzie onnagata (aktorzy odgrywający role żeńskie) się nimi inspirowali.