Gdy w 794 roku dwór cesarstwa Japonii przeniósł swoją stolicę do Kyoto, nastała epoka hołubiąca piękno i wygląd zewnętrzny. Rozwinęła się sztuka kobiecego tańca oraz umiejętność podkreślania piękna i delikatności kobiecego ciała i duszy.

Podejście to ewoluowało długo. W XVI wieku, męskiej części społeczeństwa przyzwalano napawać się atrakcyjnością innych kobiet, choć w bardziej wyrafinowany sposób niż kojarzy nam się to współcześnie. Żony były przykładnymi paniami domu, natomiast mężczyźni mogli korzystać z usług kurtyzan w specjalnych „dzielnicach przyjemności. Kobietom tym nieobca była sztuka, umiejętność gry na instrumentach oraz ogólnie pojęta ogłady. Z czasem w „dzielnicach przyjemności” ukształtowała się pozycja tzw. taikomochi, czyli mężczyzn, którzy umilali czas klientom, którzy oczekiwali na swoje kurtyzany. Nierzadko byli wybitnymi kaligrafami i poetami. W rzeczywistości byli pierwszymi gejszami.

Dziewczęta określane jako odoriko (jap. tańcząca) zaczęły przejmować funkcje męskich gejsz w latach 80. XVII wieku. Pierwszą Japonką, która nazwała siebie w 1750 roku gejszą, wzorując się na męskich poprzednikach, była kurtyzana z Fukagawy.

Inni autorzy podają, że pierwszą gejszą była Kasen z domu Ōgiya w Yoshiwarze (została nią w 1761 roku), a wcześniej była yūjo.

Inne kobiety podążyły jej śladem, promując się jako uzdolnione artystki, którymi w rzeczywistości bardzo często były. Te gejsze wyparły japońskie kurtyzany, stając się bardziej interesującym, choć jednocześnie trudniej dostępnym dobrem dla japońskich mężczyzn. To dowodzi tego, że dla Japończyków są szczególnie atrakcyjne nieuchwytne i trudno dostępne dobra. W XVIII wieku wprowadzone w życie regulacje prawne określały jasno, kim jest gejsza, jak wygląda, co należy do jej obowiązków. Gejsze stały się tak popularne, że oszustkom, które chciały przemycić usługi seksualne podając się za gejsze, było trudno utrzymać się w Japonii!