Ikenobo jest najstarszą ze wszystkich szkół ikebany. Nazwa szkoły została zaczerpnięta od jednej ze świątyń w Kioto, Shiunzan Chohoji, która według legend została założona przez księcia Shotoku. Świątynia zostało poświęcona bogini łagodności - Kannon. Nazwa Ikenobo tłumaczona jest jako „mnich żyjący blisko stawu” i była określeniem dla klasy mnichów będących czcicielami tej świątyni. Szkoła wyróżnia kilka stylów, z których najbardziej znany to rikka, shoka, nageire oraz moribana.

Rikka została skodyfikowana w 1462 roku przez Senkeia. Jej założenia wywodzą się z początkowych zasad tatehany. Rikka jest symbolicznym motywem nawiązującym do pejzażu z chińskich malowideł. Kompozycje rikki miały formę trójkątną i były przeznaczone na religijne ofiary. Składały się od siedmiu do dziewięciu elementów zwanych dogu, które miały symbolizować wszechświat.

Shoka została rozpowszechniona dzięki Senjo, który stał na czele szkoły Ikenobo w latach 1789-1820. Napisał on dzieło zwane Shoka hyakki, które zawierało podstawowe zasady Shoka. Stworzył on również Kadensho, dzieło o nauczaniu kompozycji kwiatowych. Shoka składa się z trzech głównych elementów nazywanych yakueda: shin, soe i tai. Elementy te mają swe korzenie w mizugiwie, podstawie kompozycji, gdzie zbiegają się one w jednym punkcie. Yakueda skupiają się wokół elementu centralnego, tworząc formę ożywianą wrażeniem wznoszenia. Często za shin,soe oraz tai uważano trzy najważniejsze elementy istnienia – ten,chi i jin (niebo, ziemię oraz człowieka).

Rozwój nageire i moribany przypada na początek okresu Meiji (1868-1912) z racji otwarcia Japonii na Zachód. W przeciwieństwie do Shoka, w nageire yakueda jest rozmieszczona w sposób swobodny, dzięki czemu na pierwszy plan wysunięte zostają ich naturalne walory. Wywołuję to poczucie lekkości i wyrafinowania.

Moribana z kolei stawia na naturalne piekno roślin. Słowo to oznacza dosłownie „nagromadzenie kwiatów”. Kompozycję mają za zadanie wzbudzać poczucie przestrzeni i głębi. Aranżacje z moribany są w głównej mierze przeznaczane na środek stołu lub na etażerkę. Z racji tego, że rozwój kulturalny wymagał tego, by kompozycje kwiatowe pasowały do Zachodnich standardów (wielkość i pokrój roślin), postanowiono stworzyć swobodną wersję ikebany – właśnie moribane.

Po okresie drugiej wojny światowej, szkoła Ikenobo dostosowała swoje techniki do wymogów współczesnego świata. Tak powstał między innymi stylów jiyuka, który za główny element kompozycji stawia sobie wodę oraz dwa unowocześnione style shoka i rikka – shoka shimputai oraz rikka shimputai. W czasach obecnych, szkoła Ikebono naucza w głównej mierze stylu wolnego, bliższego wrażliwości twórcy kompozycji. Mimo tego duch harmonii nadal jest główną mantrą szkoły, podobnie jak nawiązania do stylów rikka i shoka.

źródła: 1, 2, 3, 4, 5