Ikebana (jap. żyjące kwiaty) - japońska sztuka układania kwiatów, nazywana także kadō - "droga kwiatów". W przeciwieństwie do dekoracyjnych bukietów w stylu zachodnim, japońska sztuka układania kwiatów skupia się na tworzeniu harmonii linearnych konstrukcji, rytmu i koloru. Podczas gdy ludzie Zachodu podkreślają ilość i barwy roślin, poświęcając uwagę przede wszystkim pięknu kwiatów, Japończycy podkreślają linearne aspekty kompozycji. Rozwinęli sztukę obejmującą nie tylko kwiaty, ale również naczynia, łodygi, liście i gałęzie. Cała struktura japońskiego układania kwiatów opiera się na trzech głównych punktach, symbolizujących niebo, ziemię i ludzkość.
Materiały roślinne początkowo służyły do dekorowania wnętrz świątyń buddyjskich. Za prekursora ikebany uważany jest mnich Senkei Ikenobō (jap. Ikenobō Senkei?) żyjący w XV wieku.
Od tamtego czasu powstało wiele szkół układania ikebany. Najważniejsza to nadal Ikenobō-ryū od czterdziestu pięciu pokoleń popularyzująca styl rikka ('stojące kwiaty') przez ród Ikenobō. Innymi zasadami kieruje się styl nageire-bana ('kwiaty wrzucane'), który dał początek wielu popularnym dziś kierunkom. W XVIII wieku powstały filozoficzne (oparte na konfucjanizmie) założenia kompozycji kwiatowych. W okresie Meiji powstała szkoła Ohara-ryū wprowadzająca nowatorski styl mori-bana ('spiętrzone kwiaty'). Współcześnie nadal powstają nowe kierunki. Ikebana jest przedmiotem nauczanym w szkołach i na uniwersytetach.