Istnieją one od ponad czterystu latu, niezmienione, podczas gdy ludność w Japonii powoli zmieniła się bardziej niż jakikolwiek inny naród na świecie. Japonia jest obecnie jednym z najbardziej rozwiniętych krajów świata, zaś technologia jest ich obsesją. Społeczne i naukowe osiągnięcia skutecznie doprowadził do szybkiej transformacji kraju. Japończycy jednak mają swoją tradycję, która jest skrupulatnie chroniona - gejsze. Gejsze przetrwały w świecie chronionym za murami tajemnicy i dyskrecji. Są jak strażniczki spuścizny tradycyjnych zwyczajów, które są pielęgnowane do dnia dzisiejszego. Ich życie jest owiane tajemnicą i otoczone rytuałami.

Egzotyczny i pociągający, to świat w którym żyją gejsze, gdzie wyrafinowanie, talent i elegancja liczą się najbardziej, zaś miłość traktowana jest jak iluzja. Perfekcyjny wygląd jest podstawą filozofii życia gejszy. Rutyna zwykłego, codziennego życia jest im nieznana. Stanowią wybraną elitę domu gejsz oraz prestiżu i wyższego statusu społecznego. Dzięki temu stały się one symbolem Japonii.

Gejsze są symbolem historii i zmysłowości w jednym, ale za tymi uśmiechami, malowanymi twarzami i delikatnością, ich życie jest trudne i w pełni zaplanowane. Dom gejsz jest świątynią tej starożytnej sztuki, będąc przez wieki świadkiem tradycji gejsz i oszustwa w miłości wśród najbardziej wpływowych ludzi w Japonii.

Od skromnych początków gejsze stopniowo zyskiwały na znaczeniu, aby stanąć na czele japońskiego społeczeństwa. Historia zaczyna się 400 lat wstecz, w czasie panowania Szogunatu. Po stuleciu walki Japonia stała się wielka pod rządami dyktatora. Rząd powstał w Edo, obecnym Tokio. Państwo całkowicie odizolowało się od reszty świata na setki lat.

Państwo rozpoczęło procedury kontrolowania miejsc rozrywki, zamykając je w specjalnych dzielnicach. Dzielnice rozrywki stały się miejscami wolności seksualnej prostytutek i konkubin zarezerwowanej tylko dla samurajów, kupców i urzędników, którzy brali udział w wystawnych bankietach. To właśnie tutaj po raz pierwszy pojawił gejsze i byli to mężczyźni, pełniący rolę błaznów dworskich i animatorów, którzy zabawiali klientów przed spotkaniem z kurtyzanami: grając muzykę,  tańcząc oraz opowiadając dowcipy.

Lista klientów prostytutek malała z chwilą pojawienia się gejsz. Pierwsze kobiety gejsze zaczęły przyciągać klientów prostytutek. Kurtyzany próbowały kontrolować pracę gejsz. Niestety domeną prostytutek był seks, zaś gejsz - sztuka.  W 1779 roku działalność gejsz została uznana za zawód i ustanowiono urząd ich rejestracji o nazwie kenban. Kenban uniemożliwiał udział gejsz w profesji prostytucji. Od samego początku zawód gejszy nie miało stanowić konkurencji dla prostytutek i nałożnic, a sam rząd ściśle to kontrolował. Ciągle pojawiały się dekrety rządowe, które stwierdziły, że gejsze nie były prostytutkami.

Kenban ściśle kontrolował gejsze uczestniczące podczas bankietów, aby zapobiec prostytucji. Przepisy upraszczały wiele aspektów ich życia m.in w tamtym czasie wybierano na gejsze tylko nieatrakcyjne kobiety. Na podstawie niniejszego rozporządzenia, gejsze były kwintesencją prostego wyglądu i stały się bardzo popularne. Dzielnice gejsz pojawiały się w całym kraju, podczas gdy sama Japonii została zamknięta na świat zewnętrzny.

Początek XX wieku zapoczątkował nową modę. Jazz i taniec tancerek na scenie w nocnych klubach otworzyły swoje podboje dla szerszej publiczności. Weszła zachodnia moda, a dziewczyny w kawiarniach dostarczyły mężczyznom o wiele bardziej dostępne rozrywki niże gejsze. Po raz pierwszy w swojej historii gejsze doznały poważnego zagrożenia ze strony konkurencji.

Stara stolica - Kioto przeżywała okres popularności, zaś w jego centrum był Gion, dzielnica gejsz. W przeciwieństwie do dnia dziejszego, gejsze do lat 30 nie wykonywały tej pracy dobrowolnie, ale kobiety były zmuszane, ponieważ zostały sprzedane przez swoje rodziny do domu gejsz, a co za tym idzie stawały się własnością matki domu gejsz.

Japonia rozpoczęła wojnę ze Stanami Zjednoczonymi w 1941 roku, a w tym czasie popularne było określenie "patriotyzm gejsz", gdzie podczas organizowanych publicznych wystąpień żegnały one oddziały wojowników kamikaze. Podczas gdy większość ludności była zmuszona do pracy w fabrykach zbrojeniowych, gejsze pracowały nadal, a wśród swoich klientów mały liczne grono osób mających wysokie rangi w armii. Po trzech latach wojny, domy gejsz zostały zamknięte. Po bombardowania Hiroszimy i Nagasaki. Japonia została całkowicie zdewastowana, a miasta i gospodarka były w ruinie. Bogaci japończycy byli w stanie upadłości.

Po wojnie profesja uległa odrodzeniu. Gejsze mają silne poczucie przetrwania, na przykład szybko nauczyły się języka angielskiego. Gejsze są tak uniwersalne, że nawet dziś istnieją w świecie postępu technologicznego i naukowego, gdzie wydaje się że starożytna japońska kultura nie ma miejsca w zglobalizowanym świecie. Japonia to kraj niezwykły, w celu zachowania ich kultury łączą się z nowoczesnymi potrzebami swoich obywateli, a co za tym idzie gejsze są sposobem na łączenie starych tradycji z nowoczesnością.